ทารุณสูตร
ว่าด้วยลาภสักการะและความสรรเสริญเป็นสิ่งทารุณ
{๕๓๖} [๑๕๗] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของอนาถบิณฑิก-
เศรษฐี เขตกรุงสาวัตถี ณ ที่นั้น พระผู้มีพระภาคได้รับสั่งเรียกภิกษุทั้งหลายมา
ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย” ภิกษุเหล่านั้นทูลรับสนองพระดำรัสแล้ว พระผู้มีพระภาคจึงได้
ตรัสเรื่องนี้ว่า
{๕๓๗} “ภิกษุทั้งหลาย ลาภ A สักการะ B และความสรรเสริญ C เป็นสิ่งทารุณ
เผ็ดร้อน หยาบคาย เป็นอันตรายต่อการบรรลุธรรม อันเกษมจากโยคะ
ซึ่งไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า เพราะเหตุนั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า
‘เราทั้งหลายจักละลาภสักการะและ ความสรรเสริญที่เกิดขึ้น
ลาภสักการะและความสรรเสริญ ที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิต
ของเราทั้งหลายตั้งอยู่’ เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้”
ทารุณสูตรที่ ๑ จบ
เชิงอรรถ
A ลาภ ในที่นี้หมายถึงปัจจัย ๔ (สํ.นิ.อ. ๒/๑๕๗/๒๒๘)
B สักการะ ในที่นี้หมายถึงลาภที่เกิดจากการทำงาน เกิดจากปัจจัย ๔ นั้น (สํ.นิ.อ. ๒/๑๕๗/๒๒๘)
C ความสรรเสริญ ในที่นี้หมายถึงเสียงยกย่องชมเชย (สํ.นิ.อ. ๒/๑๕๗/๒๒๘)

รออัพเดต

รออัพเดต