พระบัญญัติ
[๑๓๕] ก็ ภิกษุจะสร้างวิหารหลังใหญ่ จะติดตั้งบานประตูใกล้วงกบประตู
และตบแต่งบานหน้าต่าง A ควรยืนในที่ที่ปราศจากของเขียว ดำเนินการมุง
หลังคาได้ ๒-๓ ชั้น B ถ้าเธอดำเนินการเกินกว่านั้น แม้จะยืนในที่ที่ปราศจาก
ของเขียว ต้องอาบัติปาจิตตีย์
เรื่องพระฉันนะ จบ
เชิงอรรถ
A บานประตูและบานหน้าต่างวิหาร ต้องเปิด-ปิด เมื่อเปิดจะกระทบฝาผนังวิหาร
เมื่อปิดจะกระทบวงกบ ทำให้ฝาผนังสั่นสะเทือนจนดินเหนียวที่พอกฝาผนัง
กะเทาะตกลงมา พระผู้มีพระภาคทรงอนุญาตให้ฉาบทาพอกฝาผนังบริเวณ
ใกล้ ๆ บานประตู บานหน้าต่างวิหารได้ เพื่อทำให้คงทนถาวร
(วิ.อ. ๒/๑๓/๓๑๑-๓๑๒,กงฺขา.อ. ๒๔๔)
เมื่อภิกษุพอกฝาผนังนอกจากบริเวณใกล้ ๆ บานประตูและบานหน้าต่างซ้ำเกิน
๓ ครั้ง ต้องอาบัติปาจิตตีย์
(สารตฺถ.ฏีกา ๓/๑๓๕/๔๐, วิมติ.ฏีกา ๒/๑๓๕/๒๓, กงฺขา.ฏีกา ๓๙๒)
B ในการมุงหลังคาก็เช่นกัน ภิกษุเข้าใจว่า เมื่อมุงหลายครั้ง
จะป้องกันฝนรั่วรดได้นาน จึงใช้อิฐ ศิลา ปูนขาว หญ้า หรือใบไม้มุงหลังคา
แต่จะมุงได้ไม่เกิน ๓ ชั้น
(วิ.อ. ๒/๑๓๕-๑๓๖/๓๑๒-๓๑๓, สารตฺถ.ฏีกา ๓/๑๓๕-๑๓๖/๔๐-๔๑)

รออัพเดต

รออัพเดต