๓. มาฆสูตร
ว่าด้วยมาฆเทพบุตร
[๒๒๔] เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี
ครั้นเมื่อราตรีผ่านไป มาฆเทพบุตรมีวรรณะงดงามยิ่งนัก เปล่งรัศมีให้สว่าง
ทั่วพระเชตวัน เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายอภิวาทแล้วยืนอยู่
ณ ที่สมควร
[๒๒๕] ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคด้วยคาถาว่า
บุคคลฆ่าอะไรได้จึงอยู่เป็นสุข
ฆ่าอะไรได้จึงไม่เศร้าโศก ข้าแต่พระโคดม
พระองค์ทรงพอพระทัยการฆ่าธรรมอย่างหนึ่ง คืออะไร
[๒๒๖] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
บุคคลฆ่าความโกรธได้จึงอยู่เป็นสุข
ฆ่าความโกรธได้จึงไม่เศร้าโศก ท้าววัตรภู A
พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญการฆ่าความโกรธ
ซึ่งมีรากเป็นพิษ มียอดหวาน
เพราะบุคคลฆ่าความโกรธนั้นได้แล้ว จึงไม่เศร้าโศก
มาฆสูตรที่ ๓ จบ
เชิงอรรถ
A ท้าววัตรภู ในที่นี้หมายถึงท้าวสักกะ (สํ.ส.อ. ๑/๘๔/๑๐๐)

มาฆสุตฺต
[๒๒๔] สาวตฺถิย อาราเม … อถ โข มาโฆ เทวปุตฺโต
อภิกฺกนฺตาย รตฺติยา อภิกฺกนฺตวณฺโณ เกวลกปฺป เชตวน โอภาเสตฺวา
เยน ภควา เตนุปสงฺกมิ อุปสงฺกมิตฺวา ภควนฺต อภิวาเทตฺวา
เอกมนฺต อฏฺาสิ ฯ
[๒๒๕] เอกมนฺต ิโต โข มาโฆ เทวปุตฺโต ภควนฺต
คาถาย อชฺฌภาสิ
กึสุ ฆตฺวา สุข เสติ กึสุ ฆตฺวา น โสจติ
กิสฺสสฺส เอกธมฺมสฺส วธ โรเจสิ โคตมาติ ฯ
[๒๒๖] โกธ ฆตฺวา สุข เสติ โกธ ฆตฺวา น โสจติ
โกธสฺส วิสมูลสฺส มธุรคฺคสฺส วตฺรภู
วธ อริยา ปสสนฺติ ตฺหิ ฆตฺวา น โสจตีติ ฯ

 

อรรถกถามาฆสูตร
พึงทราบวินิจฉัยในมาฆสูตรที่ ๓ ต่อไป :-
คำว่า มาฆะ นี้เป็นนามของท้าวสักกะ. ท้าวสักกะนั้นแล ชื่อว่า
วัตรภู เพราะอรรถว่า ครอบงำผู้อื่นด้วยวัตรแล้วถึงความเป็นใหญ่ อีกอย่าง
หนึ่ง ชื่อว่า วัตรภู เพราะอรรถว่า ทรงครอบงำอสูรที่ชื่อว่าวัตรภู.
จบอรรถกถามาฆสูตรที่ ๓