๓๑-๕๑๐. โทสอภิญญาทิสูตร
ว่าด้วยการเจริญธรรมเพื่อรู้ยิ่งโทสะเป็นต้น
[๓๐๔ – ๗๘๓] ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุควรเจริญธรรม ๔ ประการนี้เพื่อรู้ยิ่งโทสะ
(ความคิดประทุษร้าย)
… เพื่อกำหนดรู้โทสะ
… เพื่อความสิ้นโทสะ
… เพื่อละโทสะ
… เพื่อความสิ้นไปแห่งโทสะ
… เพื่อความเสื่อมไปแห่งโทสะ
… เพื่อความคลายไปแห่งโทสะ
… เพื่อความดับไปแห่งโทสะ
… เพื่อความสละโทสะ
… เพื่อความสละคืนโทสะ …โมหะ (ความหลง) … โกธะ (ความโกรธ) … อุปนาหะ
(ความผูกโกรธ ) … มักขะ (ความลบหลู่คุณท่าน) … ปลาสะ (ความตีเสมอ) … อิสสา
(ความริษยา) … มัจฉริยะ (ความตระหนี่) … มายา (มารยา) … สาเถยยะ (ความ
โอ้อวด) … ถัมภะ (ความหัวดื้อ) … สารัมภะ (ความแข่งดี) … มานะ (ความถือตัว)
… อติมานะ (ความดูหมิ่น) … มทะ (ความมัวเมา) … ปมาทะ (ความประมาท) …
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุควรเจริญธรรม ๔ ประการนี้เพื่อความสละคืนปมาทะ
โทสอภิญญาทิสูตร ๓๑-๕๑๐ จบ
ราคเปยยาล จบ
จตุกกนิบาต จบ

รออัพเดต

รออัพเดต