มายาสุตฺต
[๙๕๐] สาวตฺถีนิทาน ฯ ภูตปุพฺพ ภิกฺขเว เวปจิตฺติ อสุรินฺโท
อาพาธิโก อโหสิ ทุกฺขิโต พาฬฺหคิลาโน ฯ อถ โข ภิกฺขเว สกฺโก
เทวานมินฺโท เยน เวปจิตฺติ อสุรินฺโท เตนุปสงฺกมิ คิลานปุจฺฉโก ฯ
อทฺทสา โข ภิกฺขเว เวปจิตฺติ อสุรินฺโท สกฺก เทวานมินฺท
ทูรโตว อาคจฺฉนฺต ทิสฺวาน สกฺก เทวานมินฺท เอตทโวจ
ติกิจฺฉ ม เทวานมินฺทาติ ฯ วาเจหิ ม เวปจิตฺติ สมฺพริมายนฺติ ฯ
น ตาวาห วาเจมิ ยาวาห มาริส อสุเร ปฏิปุจฺฉามีติ ฯ อถ
โข ภิกฺขเว เวปจิตฺติ อสุรินฺโท อสุเร ปฏิปุจฺฉิ วาเจมห มาริสา
สกฺก เทวานมินฺท สมฺพริมายนฺติ ฯ มา โข ตฺว มาริส วาเจสิ
สกฺก เทวานมินฺท สมฺพริมายนฺติ ฯ
[๙๕๑] อถ โข ภิกฺขเว เวปจิตฺติ อสุรินฺโท สกฺก เทวานมินฺท
คาถาย อชฺฌภาสิ
มายาวี มฆวา สกฺก เทวราชา สุชมฺปติ
อุเปติ นิรย โฆร สมฺพโรว สต สมนฺติ ฯ
******************

อรรถกถามายาสูตร
พึงทราบวินิจฉัยในมายาสูตรที่ ๓ ต่อไปนี้ :-
บทว่า อาพาธิโก ได้แก่ มีความเจ็บไข้ ด้วยอาพาธ อันเกิด
แล้วในเวลาหมู่ฤษีสาปแช่ง. บทว่า วาเจหิสิ มํ ความว่า ท้าวสักกะตรัสว่า
หากท่านบอกสัมพริมายากะเรา เราจึงจะเยียวยาท่าน. บทว่า มา โข ตฺวํ
มาริส วาเจสิ ความว่า พวกอสูรกล่าวว่า งดสัมพริมายาไว้ก่อน ท้าวสักกะ
จะเบียดเบียนพวกเรา ก็ผิว่า ท้าวสักกะจักรู้สัมพริมายานั้น พวกเราจะพากัน
ฉิบหาย ท้าวสักกะอย่าทำให้พวกเราฉิบหาย เพื่อประโยชน์ของคนผู้เดียวเลย
จึงห้ามไว้. บทว่า สมฺพโรว สตํ สมํ ความว่า เวปจิตติจอมอสูรกล่าวว่า
ก็พวกท่านเป็นผู้ตั้งอยู่ในธรรม พวกท่านไม่ควรพอใจมายา จะหมกไหม้
เหมือนจอมอสูรมีมายาประกอบมายาเผาไหม้ในนรกตลอดร้อยปี. ถามว่า
ก็ท้าวสักกะสามารถ จะเยียวยาความโกรธของเวปจิตติจอมอสูรได้หรือ. ตอบว่า
สามารถซิ. ถามว่า อย่างไร. ตอบว่า เล่ากันมาว่า ในกาลนั้น หมู่ฤษี
ยังดำรงอยู่ เพราะฉะนั้น ท้าวสักกะ ก็จะนำเวปจิตติจอมอสูรไปหาฤษีให้ยกโทษ
ด้วยอาการอย่างนี้ ท้าวเวปจิตติจะพึงมีความผาสุก แต่ไม่ทำอย่างนั้นหลีกไป
เพราะถูกลวง.
จบอรรถกถามายาสูตรที่ ๓