๑๒. มัชฌัณหิกสูตร
ว่าด้วยเวลาเที่ยงวัน
[๗๙๑] สมัยหนึ่ง ภิกษุรูปหนึ่งอยู่ ณ ราวป่าแห่งหนึ่ง แคว้นโกศล
[๗๙๒] ครั้งนั้นเทวดาผู้สิงสถิตอยู่ในราวป่านั้น เข้าไปหาภิกษุนั้นถึงที่อยู่แล้ว
ได้กล่าวคาถานี้ใน สำนักของภิกษุนั้นว่า
เมื่อฝูงนกพากันพักร้อนอยู่ในเวลาเที่ยงวัน
ป่าใหญ่ส่งเสียงประหนึ่งว่าครวญครางอยู่
เสียงครวญครางแห่งป่าใหญ่นั้น
ปรากฏเป็นสิ่งที่น่ากลัวแก่ข้าพเจ้า A
ภิกษุนั้นกล่าวคาถานี้ว่า
เมื่อฝูงนกพากันพักร้อนอยู่ในเวลาเที่ยงวัน
ป่าใหญ่ส่งเสียงประหนึ่งว่าครวญครางอยู่
เสียงครวญครางแห่งป่าใหญ่นั้น
ปรากฏเป็นสิ่งที่น่ายินดีแก่เรา A
มัชฌัณหิกสูตรที่ ๑๒ จบ
เชิงอรรถ
A ดูเทียบคาถาข้อ ๑๕ หน้า ๑๔ ในเล่มนี้

มชฺฌนฺติกสุตฺต
[๗๙๑] เอก สมย อฺตโร ภิกฺขุ โกสเลสุ วิหรติ
อฺตรสฺมึ วนสณฺเฑ ฯ
[๗๙๒] อถ โข ยา ตสฺมึ วนสณฺเฑ อธิวตฺถา เทวตา เยน
โส ภิกฺขุ เตนุปสงฺกมิ อุปสงฺกมิตฺวา ตสฺส ภิกฺขุโน สนฺติเก
อิมา คาถา อภาสิ
ิเต มชฺฌนฺติเก กาเล สนฺนิสินฺเนสุ ๑ ปกฺขิสุ
สณเตว พฺรหารฺ ต ภย ปฏิภาติ ม
ิเต มชฺฌนฺติเก กาเล สนฺนิสินฺเนสุ ปกฺขิสุ
สณเตว พฺรหารฺ สา รติ ปฏิภาติ มนฺติ ฯ
******************

๑ ม. สนฺนิสีเวสุ ฯ

อรรถกถามัชฌันติกสูตร
พึงทราบวินิจฉัยในมัชฌันติกสูตรที่ ๑๒. คำใดควรกล่าว คำนั้น
เรากล่าวไว้แล้วในนันทนวรรค ในเทวตาสังยุต.
จบอรรถกถามัชฌันติกสูตร ที่ ๑๒