๘. สุสัมมุฏฐสูตร   ว่าด้วยผู้ลืมเลือนธรรม
[๑๗] เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี  เทวดานั้นยืนอยู่ ณ ที่สมควรแล้ว ได้กล่าวคาถานี้ในสำนักของพระผู้มีพระภาคว่า บุคคลผู้ลืมเลือนธรรม ย่อมถูกชักนำไปในวาทะของคนเหล่าอื่น บุคคลเหล่านั้นหลับอยู่ยังไม่ตื่น บัดนี้ เป็นกาลที่บุคคลเหล่านั้นควรจะตื่น
[๑๘] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า  บุคคลผู้ไม่ลืมเลือนธรรม  ย่อมไม่ถูกชักนำไปในวาทะของคนเหล่าอื่น  บุคคลเหล่านั้นผู้รู้ดี รู้ชอบ  ย่อมดำเนินไปอย่างสม่ำเสมอในที่ที่ไม่สม่ำเสมอ
สุสัมมุฏฐสูตรที่ ๘ จบ

สุสมฺมุฏฺสุตฺต
[๑๗] เอกมนฺต ิตา โข สา เทวตา ภควโต สนฺติเก อิม
คาถ อภาสิ
เยส ธมฺมา สุสมฺมุฏฺา ปรวาเทสุ นียเร
สุตฺตา เต นปฺปพุชฺฌนฺติ กาโล เตส ปพุชฺฌิตุนฺติ ฯ
[๑๘] เยส ธมฺมา อสมฺมุฏฺา ปรวาเทสุ น นียเร
สมฺพุทฺธา สมฺมทฺาย จรนฺติ วิสเม สมนฺติ ฯ

อรรถกถาสุสัมมุฏฐสูตร
พึงทราบวินิจฉัยในสูตรที่ ๘ ต่อไป:-
บทว่า สุสมฺมุฏฺฐา ได้แก่ เป็นผู้หลงลืมแล้ว โดยความเป็นผู้ไม่  แทงตลอดด้วยปัญญา เหมือนอย่างว่า ชาวนาไถนา ๒ แปลง ก็พึงใส่ข้าวมาก  เมื่อหมายถึงข้าวที่ไม่ได้ จากนาที่ตนไม่ได้หว่าน กล่าวว่า ข้าวของเราเป็น  อันมาก เสียหายแล้ว ย่อมกล่าวถึงข้าวที่ไม่ได้นั้นเองว่า เสียหายแล้ว ฉันใด  แม้ในที่นี้ ก็ฉันนั้น ชื่อว่า หลงลืมแล้ว เพราะความที่ตนแทงไม่ตลอด.  บทว่า อสมฺมุฏฐา ได้แก่ ชื่อว่า ไม่หลงลืมแล้ว เพราะความที่ตนแทง  ไม่ตลอดด้วยปัญญา. คำที่เหลือ เช่นกับนัยก่อน ดังนี้แล.
จบ อรรถกถาสุสัมมุฏฐสูตรที่ ๘